(1888-1941)
poeta, prozaik, dramatopisarz. Jeden z twórców pol. ekspresjonizmu, współtwórca grupy lit. i pisma Czartak (1922). Studiował polonistykę, germanistykę i historię sztuki na UJ, później w Wiedniu. Kierownik lit. Teatru Polskiego i dyrektor programowy Polskiego Radia w Poznaniu (1927-31), a następnie w Katowicach (1933-34). Debiutował w zbiorowym tomiku wierszy Tententy (1908), indywidualnie wydał zbiór Nad rzeką (1910). Wczesna twórczość zawiera elementy sztuki lud. z wykorzystaniem słownictwa gwarowego, przykładem są stylizowane ballady i poematy Powsinogi beskidzkie (1923) i Dziewanny (1927). W zbiorze utworów scenicznych Dramaty (t. 1-2, 1931-32), zgodnie z programem Młodej Polski, prezentował naturalistyczne motywy z życia wsi, odwoływał się także do lud. teatru misteryjnego, m.in. Lampka oliwna (1924), Nawiedzeni (1924). Powieści Z. to 3-tomowy cykl autobiograficzny Żywot Mikołaja Srebrempisanego (1927- 35), którego tom II Zmory (1935, ekr. 1979) zdobył znaczną popularność dzięki demaskowaniu zakłamania erotycznego prowincji. Radykalizacja poglądów oraz krytyczne przedstawianie problematyki społ.-polit. uwidoczniły się w kolejnych pozycjach, m.in. powieści Martwe morze (1939) i dramacie demaskującym klęskę wrześniową Domek z kart (1940). Z. był też autorem przekładów, m.in. Fausta Goethego (cz. 1-2, 1926-27). Pamiątki życia i twórczości pisarza zgromadzono w jego muzeum w Gorzeniu Górnym pod Wadowicami.
- Zegadłowicz Emil, (1888-1941)
- ZEGADŁOWICZ, Emil (1888-1941)
- EMIL, Pochodzenia etruskiego,...