(bot.) typ kwiatostanu gronistego prostego; liczne kwiaty tworzą kwiatostan zbity, o osi skróconej; np. koniczyna.
część instrumentu strunowego szyjkowego, znajdująca się na końcu szyjki; składa się z komory kołkowej oraz ślimaka (lub innej formy rzeźbionej). Komora kołkowa służy do mocowania kołków, na których nawinięte są końce strun, przez ich obrót stroi się instrument. Ślimak jest estetycznym zakończeniem instrumentu, stanowiąc zarazem znak rozpoznawczy jego budowniczego (w XVII i XVIII w. rzeźbiono także głowy ludzi i zwierząt); lutnicy przykładali wielką wagę do tych rzeźb (np. M. Groblicz); w instrumentach strunowych szarpanych komora kołkowa zazwyczaj nie ma dna;
CZERWIOK, SKOLEKS, PANEWKA STAWOWA