(ang. European Monitoring Centre for Drugs and Drug Addiction, EMCDDA) – został utworzony jako jedna z agend Unii Europejskiej na postawie rozporządzenia Rady Unii Europejskiej z 8 lutego 1993. Działalność swą w pełnym zakresie rozpoczął 1 stycznia 1995. Utworzono go w celu dostarczania Wspólnocie Europejskiej i jej państwom członkowskim obiektywnych, wiarygodnych i porównywalnych na poziomie europejskim informacji o problemach związanych z narkotykami i narkomanią oraz o następstwach tych problemów. Przetwarzane lub sporządzane informacje o charakterze statystycznym, dokumentacyjnym i technicznym mają ułatwiać Wspólnocie Europejskiej i państwom członkowskim dokonywanie ogólnego przeglądu problematyki narkotykowej przy określaniu środków i działań w dziedzinach objętych ich kompetencjami. Urząd nie może zbierać danych, które umożliwiają identyfikację osób lub małych grup. Powstrzymuje się on od działalności informacyjnej w konkretnych i imiennie wskazanych przypadkach. Do osiągnięcia swego podstawowego celu Urząd wykonuje następujące zadania: zbiera, przechowuje i analizuje dane przekazywane przez państwa członkowskie oraz dane pochodzące ze źródeł wspólnotowych, krajowych źródeł pozarządowych i od właściwych organizacji międzynarodowych; przeprowadza badania opinii publicznej oraz przygotowuje analizy wstępne i opracowania dotyczące wykonalności, jak też realizuje związane z własnymi zadaniami niezbędne akcje pilotażowe; organizuje spotkania ekspertów, powołując w razie potrzeby grupy robocze ad hoc; tworzy otwarty fundusz do celów związanych z dokumentacją naukową i wspiera przedsięwzięcia informacyjne; oferuje system organizacyjny i techniczny, który może dostarczać informacje o programach albo podobnych lub uzupełniających się akcjach państw członkowskich; tworzy w porozumieniu i we współpracy z właściwymi organami i organizacjami państw członkowskich Europejską Sieć Informacji o Narkotykach i Narkomanii (REITOX), odpowiadając za jej koordynację; ułatwia wymianę informacji między podmiotami podejmującymi decyzje, badaczami, zainteresowanymi grupami zawodowymi i osobami zajmującymi się walką z narkotykami w organizacjach rządowych i pozarządowych; gwarantuje lepszą porównywalność, obiektywizm i wiarygodność danych na poziomie europejskim, wypracowując wspólne wskaźniki i kryteria, które nie są wiążące, ale których przestrzeganie może zalecić ze względu na większą spójność stosowanych przez państwa członkowskie i Wspólnotę Europejską metod pomiarowych; ułatwia i porządkuje wymianę informacji jakościowych i ilościowych, tworząc bazę danych; stawia Wspólnocie Europejskiej, państwom członkowskim i właściwym organizacjom do dyspozycji wytwarzane przez siebie informacje; gwarantuje upowszechnianie prac prowadzonych w poszczególnych państwach członkowskich oraz przez samą Wspólnotę Europejską, jak też przez kraje trzecie lub organizacje międzynarodowe; gwarantuje rozpowszechnianie sprawdzonych, ogólnodostępnych informacji; na podstawie zebranych przez siebie danych publikuje roczne raporty o stanie problematyki narkotykowej; przyczynia się do lepszej koordynacji mieszczących się w zakresie jego aktywności działań poszczególnych państw i Wspólnoty Europejskiej; wspiera – nie naruszając zobowiązań odnoszących się do przekazywania informacji, a wynikających dla państw członkowskich z dotyczących narkotyków konwencji Narodów Zjednoczonych – włączanie zbieranych w państwach członkowskich i dostarczanych przez Wspólnotę Europejską informacji o narkotykach i narkomanii do międzynarodowych programów monitorowania i kontroli narkotyków, w szczególności programów przyjmowanych przez Organizację Narodów Zjednoczonych i jej wyspecjalizowane organizacje; współpracuje aktywnie z organizacjami międzynarodowymi i innymi, zwłaszcza europejskimi, instytucjami rządowymi i pozarządowymi, które właściwe są w zakresie narkotyków; może – na wniosek Komisji Europejskiej – przekazywać swoją wiedzę praktyczną w państwach kandydujących do Unii oraz w państwach kwalifikujących się do wsparcia w ramach programu PHARE i pomagać w tworzeniu i wzmacnianiu strukturalnych powiązań z REITOX oraz w tworzeniu i rozbudowywaniu narodowych punktów kontaktowych. W celu uniknięcia powielania prac Urząd ma obowiązek uwzględniania, przy wykonywaniu własnych zadań, dokonań innych istniejących lub mających powstać w przyszłości instytucji i urzędów, w szczególności Europolu. Za priorytetowe dziedziny aktywności uznano: popyt na narkotyki i jego redukcję; narodowe i wspólnotowe strategie i polityki (w szczególności polityki, plany działania, przepisy prawne i inne instrumenty oraz multilateralne, bilateralne i wspólnotowe umowy); współpracę międzynarodową i geopolitykę podaży (w szczególności programy kooperacji, informacje o krajach – producentach i krajach tranzytowych); monitorowanie handlu narkotykami, substancjami psychotropowymi i prekursorami stosownie do obecnych lub przyszłych odpowiednich umów międzynarodowych i aktów prawnych Wspólnoty; skutki problemów narkotykowych dla krajów produkcji, konsumpcji i tranzytu (w zakresie, w jakim dotyczy to dziedzin podlegających traktatowi ustanawiającemu Wspólnotę Europejską), łącznie z praniem pieniędzy, stosownie do obecnych lub przyszłych odpowiednich aktów prawnych Wspólnoty. Strukturę wewnętrzną tworzą: Rada Administracyjna, Dyrektor, Komitet Naukowy. Środki finansowe na działalność pochodzą przede wszystkim z subwencji WE (ujmowanych w wyodrębnionym z ogólnego budżetu planie Komisji), opłat za świadczone usługi oraz ewentualnych wkładów finansowych współpracujących z Urzędem organizacji, instytucji i krajów trzecich. Kontrolę nad zobowiązaniami i płatnościami oraz nad ustalaniem i ściąganiem należności sprawuje kontroler finansowy Komisji, natomiast przedkładane corocznie zestawienie wpływów i wydatków Urzędu bada Trybunał Obrachunkowy. Siedzibą Urzędu jest Lizbona. Zob. też Europejska Sieć Informacji o Narkotykach i Narkomanii.
- Europejska Sieć Informacji o Narkotykach i Narkomanii, (ang. European Racism...
- Europejska Sieć ds. Prewencji Kryminalnej, – stworzona na podstawie...
- EMCDDA, Europejski Urząd Monitoringu...