– zagadnienie mieszczące się w zakresie polityki azylowej Unii Europejskiej. Po wejściu w życie traktatu z Amsterdamu założono, że wspólny europejski system azylowy powinien być uzupełniony środkami dotyczącymi subsydiarnych form ochrony, zapewniającymi właściwy status osobom, które nie są objęte postanowieniami konwencji genewskiej z 1951 o statusie uchodźców, a potrzebują ochrony międzynarodowej. Konwencja ta nie dotyczy bowiem wszystkich aspektów i sytuacji, w jakich mogą znajdować się osoby ubiegające się o azyl. Na poziomie Wspólnoty Europejskiej mają więc zostać ustalone minimalne standardy udzielania ochrony subsydiarnej, tzn. uznawania obywateli państw trzecich i bezpaństwowców za uchodźców lub osoby potrzebujące innego rodzaju ochrony międzynarodowej oraz określania statusu takich osób. O.s. w formie zaproponowanej przez Komisję Europejską miałaby charakter komplementarny w stosunku do reżimu ochronnego ustanowionego konwencją genewską i protokołem nowojorskim z 1967 i powinna być stosowana w taki sposób, by nie osłabiać, lecz uzupełniać istniejący reżim ochrony uchodźców. Nie będzie także wiązać się z rozszerzeniem zakresu podmiotowego dotychczasowej ochrony, lecz wyjaśni i skodyfikuje wcześniejsze zobowiązania i istniejącą praktykę zarówno na poziomie międzynarodowym, jak i wspólnotowym. Minimalne prawa i korzyści zapewniane uchodźcom oraz osobom objętym ochroną tymczasową powinny być co do zasady takie same. Z uwagi na prymat statusu uchodźcy konwencyjnego oraz fakt, że potrzeba o.s. jest bardziej ograniczona czasowo, niektóre istotne prawa i korzyści, jak dostęp do rynku pracy i programów integracyjnych czy uzyskanie zezwolenia na pobyt kilkuletni, będą czyniły sytuację osób objętych o.s. szczególnie dogodną.
- status osoby objętej ochroną subsydiarną w Unii Europejskiej, – zagadnienie wchodzące...
- wniosek o ochronę subsydiarną, – podanie złożone...
- ochrona międzynarodowa w Unii Europejskiej, – udzielana przez państwa...