– zagadnienie wchodzące w zakres polityki azylowej Unii Europejskiej. Na podstawie traktatu z Amsterdamu Wspólnota Europejska uzyskała kompetencje w sferze ustalania standardów minimalnych dotyczących zapewnienia innych form ochrony niż status uchodźcy i ochrona tymczasowa. Zgodnie z propozycją Komisji Europejskiej za osobę uprawnioną do ochrony subsydiarnej uznawano by osobę, która nie kwalifikuje się do otrzymania statusu uchodźcy, lecz w inny sposób czyni zadość wymogom związanym z ochroną międzynarodową, sformułowanym w prawie wspólnotowym. Status osoby... oznaczałby status przyznany przez państwo członkowskie obywatelowi państwa trzeciego lub apatrydzie, który jest osobą uprawnioną do ochrony subsydiarnej i jako taki uzyskał zgodę na wjazd na terytorium danego państwa i/lub na pozostanie w nim i zamieszkanie. Z zastrzeżeniem zobowiązań wynikających z prawa konstytucyjnego państwa członkowskie przyznawałyby status osoby objętej ochroną subsydiarną obywatelom państw trzecich i bezpaństwowcom, którzy nie spełniają warunków uznania za uchodźcę lub w swoim wniosku wyraźnie powołują się na przyczyny niewymienione w konwencji genewskiej o statusie uchodźców i którzy na skutek uzasadnionej obawy przed doznaniem poważnej i niedającej się usprawiedliwić szkody byli zmuszeni uciekać lub przebywać poza granicami kraju pochodzenia, nie mogąc lub nie chcąc z powodu wspomnianej obawy korzystać z ochrony tego kraju. Poważna i niedająca się usprawiedliwić szkoda może powstać w wyniku: tortur albo nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania; naruszenia praw człowieka, o ile jest ono tak poważne, że wiąże się z zobowiązaniami międzynarodowymi państw członkowskich; zagrożenia życia, bezpieczeństwa lub wolności na skutek samowolnego użycia siły w czasie konfliktu zbrojnego lub na skutek systematycznego lub powszechnego łamania praw człowieka. Status gwarantowałby, że w stosunku do danej osoby będą przestrzeganie: zasada non-refoulement; prawo do informacji w zrozumiałym języku o systemie ochrony; prawo do otrzymania zezwolenia na pobyt, ważnego przez co najmniej rok i automatycznie przedłużanego tak długo, jak długo organ, który to zezwolenie wystawił, nie stwierdzi, że ochrona subsydiarna nie jest już konieczna; prawo do otrzymania dokumentów podróży w razie braku paszportu narodowego; prawo do zatrudnienia lub podjęcia samodzielnej działalności zarobkowej (najpóźniej po sześciu miesiącach od dnia przyznania statusu osoby objętej ochroną subsydiarną) oraz do kształcenia zawodowego (najpóźniej po roku od dnia przyznania statusu) na tych samych warunkach co obywatele danego kraju; prawo do nauki na tych samych zasadach co obywatele danego kraju; prawo do pomocy socjalnej na tych samych warunkach co obywatele danego kraju; prawo do opieki medycznej i psychologicznej na tych samych zasadach co obywatele danego państwa; prawo do odpowiedniego zakwaterowania lub– w razie potrzeby – niezbędnych środków finansowych, by samodzielnie postarać się o mieszkanie; prawo do swobodnego poruszania się po terytorium danego państwa; prawo do korzystania z programów integracyjnych (najpóźniej po roku od dnia przyznania statusu) oraz prawo do korzystania z programów repatriacyjnych.
- ochrona subsydiarna w Unii Europejskiej, – zagadnienie mieszczące...