– jest obecnie jedną z form współpracy policyjnej w Unii Europejskiej, został uregulowany w konwencjach z Schengen. Funkcjonariusze państwa-strony ścigający w swoim kraju osobę, którą zastano w chwili popełniania jednego z przestępstw określonych w konwencji (w roli sprawcy lub pomocnika), są uprawnieni do kontynuowania pościgu na terytorium innego państwa-strony bez uprzedniej zgody, jeśli właściwe organy tego państwa z powodu szczególnie pilnego charakteru sprawy nie mogły być wcześniej zawiadomione lub nie znalazły się w odpowiednim momencie na miejscu, by przejąć pościg. Ta sama zasada obowiązuje, gdy ścigana osoba przebywała w areszcie lub więzieniu i zbiegła stamtąd. Najpóźniej w chwili przekraczania granicy funkcjonariusze uczestniczący w pościgu nawiązują kontakt z właściwym organem państwa miejsca pościgu. Wszelkie czynności powinny być przerwane, gdy tylko państwo, na którego terytorium odbywa się pościg, tego zażąda. Na prośbę funkcjonariuszy biorących udział w pościgu organy właściwe miejscowo zatrzymują daną osobę, by ustalić jej tożsamość lub ją aresztować. Konwencja przewiduje dwa sposoby przeprowadzania pościgu. W pierwszym funkcjonariusze biorący udział w pościgu nie mają prawa zatrzymać ściganej osoby. Natomiast drugi opiera się na założeniu, że jeśli nie zostanie przedstawione żądanie przerwania pościgu i miejscowe organy nie mogą przybyć w odpowiednim czasie, funkcjonariusze uczestniczący w pościgu mają prawo zatrzymać daną osobę do czasu, gdy funkcjonariusze państwa miejsca pościgu, którzy są niezwłocznie zawiadamiani, podejmą czynności mające na celu ustalenie tożsamości lub aresztowanie. W chwili podpisywania konwencji każde państwo składało oświadczenie w sprawie wybranego przez siebie modelu wykonywania na jego terytorium prawa do p.t. w odniesieniu do każdego państwa-strony, z którym ma wspólną granicę. Poza kwestią prawa do zatrzymania ściganej osoby każde państwo rozstrzyga samodzielnie, czy p.t. jest dopuszczalny jedynie w obrębie określonego obszaru lub w ciągu określonego czasu od momentu przekroczenia granicy, czy też może być prowadzony bez ograniczeń przestrzennych lub czasowych. Państwa-strony wskazują także przestępstwa, z których powodu zezwalają na kontynuowanie na swym terytorium pościgu. W tym celu w konwencji sformułowany został katalog przestępstw obejmujący: zabójstwo, gwałt, umyślne podpalenie, fałszowanie pieniędzy, groźne formy kradzieży, paserstwa i rozboju, wymuszenie, uprowadzenie i wzięcie zakładnika, handel ludźmi, niedozwolony obrót środkami odurzającymi, naruszenie ustawowych przepisów o broni i materiałach wybuchowych, zniszczenie przy użyciu materiałów wybuchowych, niedozwolony obrót trującymi i szkodliwymi odpadami, niedozwolone oddalenie się z miejsca wypadku powodującego ciężkie uszkodzenie ciała lub śmierć. Każde państwo oświadcza, że albo akceptuje ten katalog przestępstw, albo dopuszcza pościg transgraniczny w odniesieniu do przestępstw, których popełnienie stanowi przesłankę ekstradycyjną. Prowadzenie p.t. w państwach Grupy Schengen jest możliwe jedynie na następujących warunkach: funkcjonariusze biorący udział w pościgu są związani postanowieniami konwencji i prawem państwa miejsca pościgu, a także mają obowiązek stosować się do zarządzeń właściwych miejscowo organów; pościg odbywa się jedynie przez granicę lądową; wchodzenie do mieszkań i miejsc, które nie są ogólnodostępne, jest niedopuszczalne; funkcjonariusze biorący udział w pościgu muszą być jednoznacznie rozpoznawalni: albo przez mundur, albo odpowiednio oznakowany pojazd – noszenie ubrania cywilnego przy korzystaniu z zamaskowanego pojazdu policyjnego bez odpowiedniego oznakowania jest niedopuszczalne; funkcjonariusze biorący udział w pościgu muszą w każdym czasie być gotowi do przedstawienia dowodów potwierdzających pełnioną przez nich funkcję służbową; funkcjonariusze biorący udział w pościgu mogą mieć przy sobie broń służbową, jednakże jej użycie jest niedopuszczalne, z wyjątkiem przypadków obrony koniecznej; osoba ujęta w wyniku pościgu może być jedynie – w związku z jej doprowadzeniem przed organy miejscowe – poddana przeszukaniu w celach bezpieczeństwa, osobie takiej można w czasie transportu nałożyć kajdanki, przedmioty posiadane przez osobę ściganą mogą zostać zabezpieczone; funkcjonariusze biorący udział w pościgu meldują się po każdym wkroczeniu na terytorium drugiego państwa u właściwych miejscowo organów tego państwa oraz sporządzają raport, na prośbę tych organów są zobowiązani do zachowania stanu gotowości w celu wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy; to samo dotyczy sytuacji, gdy osoba ścigana nie została ujęta; organy państwa, z którego terytorium przybywają funkcjonariusze biorący udział w pościgu, udzielają – na wniosek – pomocy w późniejszym śledztwie łącznie z postępowaniem sądowym wszczętym w państwie, na którego terytorium wkroczono. Zob. też obserwacja transgraniczna.
- obserwacja transgraniczna, – jest obecnie jedną...