– zagadnienie wchodzące w zakres współpracy sądowej w sprawach cywilnych w Unii Europejskiej, uregulowane w konwencji rzymskiej z 19 czerwca 1980. Jej przepisy mają zastosowanie do umownych stosunków zobowiązaniowych powiązanych z prawem różnych państw członkowskich Unii Europejskiej. Przepisów tych nie stosuje się do zagadnień dotyczących: stanu cywilnego, zdolności prawnej, zdolności do czynności handlowych i zdolności do czynności prawnych osób fizycznych. Z zakresu obowiązywania konwencji wyłączone są też umowne stosunki zobowiązaniowe odnoszące się do: testamentów i prawa spadkowego, małżeńskiego ustroju majątkowego, praw i obowiązków wynikających ze stosunków: rodzinnych, pokrewieństwa, małżeńskich i powinowactwa, łącznie z zobowiązaniami alimentacyjnymi wobec dziecka pozamałżeńskiego, zobowiązań z weksli, czeków i innych zbywalnych papierów wartościowych, o ile zobowiązania z tych ostatnich powstają ze względu na możliwość rozporządzenia nimi. Konwencja nie obejmuje porozumień w sprawie arbitrażu i właściwości miejscowej sądów oraz kwestii dotyczących prawa spółek, prawa stowarzyszeń i prawa regulującego sytuację osób prawnych, jak np. powstanie, osobowość prawna, wewnętrzna organizacja i rozwiązywanie spółek, stowarzyszeń i osób prawnych oraz osobista ustawowa odpowiedzialność wspólników i organów za długi spółki, stowarzyszenia albo osoby prawnej. Twórcy postanowień konwencyjnych nie zajęli się też kwestią, czy przedstawiciel, który utrzymuje, że działa na rachunek innej osoby, może uczynić ją zobowiązaną wobec osoby trzeciej lub czy organ spółki, stowarzyszenia albo osoby prawnej może w ich imieniu zaciągnąć zobowiązanie. Przepisy konwencji nie mają zastosowania do zakładania trustów i powstałych w związku z tym stosunków prawnych między osobami zarządzającymi, powiernikami i osobami uprzywilejowanymi, jak też do dowodów i postępowania dowodowego oraz do umów ubezpieczeniowych, które dotyczą ryzyka występującego na terytorium państw członkowskich. Podstawową zasadą jest przyznana stronom swoboda wyboru prawa, któremu podlega zawarta przez nie umowa. Wskazanie prawa musi być wyraźne albo powinno z dostateczną pewnością wynikać z postanowień umowy lub z okoliczności danego przypadku. Strony mogą dokonać wyboru w odniesieniu do całej umowy lub jedynie jej części. W każdym czasie mogą także uzgodnić, że umowę należy oceniać według innego prawa niż to, które uprzednio było właściwe na podstawie wcześniejszego wyboru prawa albo na podstawie innych przepisów konwencji. Jeśli wszystkie pozostałe elementy stosunku prawnego w chwili dokonywania wyboru wiążą się z jednym i tym samym państwem, wybór prawa zagranicznego przez strony nie może naruszać postanowień, od których – według prawa owego państwa – odstąpienie w umowie jest niedopuszczalne. Konwencja odpowiada na pytanie, jakie prawo należy stosować w wypadku niedokonania przez strony wyboru. Odrębne przepisy sformułowano z myślą o ochronie konsumentów i pracobiorców. Ponadto konwencja reguluje takie zagadnienia, jak: zakres obowiązywania prawa wskazanego jako właściwe dla danego kontraktu; skuteczność w państwie, którego prawo ma zastosowanie do danej umowy, przepisów bezwzględnie obowiązujących innego państwa; prawo właściwe dla oceny skuteczności umowy oraz dla oceny spełnienia wymogów dotyczących formy zawarcia umowy; prawo stosowane w razie przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią, a w wypadku ustawowego przejścia roszczenia na osobę trzecią – prawo rozstrzygające kwestię, czy osoba trzecia jest uprawniona do dochodzenia całości czy też części roszczenia wierzyciela przeciwko dłużnikowi; prawo, według którego należy oceniać dopuszczalność dowodów na fakt dokonania czynności prawnej.
- współpraca sądowa w sprawach cywilnych w Unii Europejskiej, – na podstawie traktatu...