– cztery główne procedury podejmowania decyzji we Wspólnocie Europejskiej przez Radę Unii Europejskiej, Komisję Europejską oraz Parlament Europejski. W zależności od rodzaju procedury: konsultacji, współdecyzji, współpracy oraz zgody, stopień zaangażowania Parlamentu Europejskiego w proces decyzyjny uległ zmianie. W celu przełamania deficytu demokracji funkcja Parlamentu Europejskiego ewoluowała z czysto opiniodawczej (procedura konsultacji) w kierunku rzeczywistego współuczestnictwa w procesie decyzyjnym (procedura współdecyzji). Od chwili uchwalenia Jednolitego Aktu Europejskiego (1987) i po modyfikacjach wprowadzonych przez traktat z Maastricht zaczął obowiązywać następujący mechanizm: Komisja wysuwa projekt z własnej inicjatywy na wniosek Parlamentu lub Rady UE, ta ostatnia jednak nie może podjąć decyzji bez formalnego wniosku Komisji; wnioski trafiają do Rady UE, a od niej do doradczych komitetów oraz do Parlamentu, w którym pracują nad nimi komisje. Opinie Parlamentu oraz Komitetu Ekonomiczno-Społecznego są przekazywane Komisji, która może je uwzględnić. Projekty wracają do drugiego czytania do Rady UE i Parlamentu i trafiają do Rady, która podejmuje decyzje. Parlament jednak może w niektórych dziedzinach odrzucić projekt legislacyjny w zakresie: swobody przenoszenia się pracowników, wzajemnego uznawania dyplomów, ochrony środowiska i konsumentów, harmonizacji prawa niezbędnej do funkcjonowania wspólnego rynku sieci transeuropejskiej, edukacji, kultury i zdrowia publicznego. Rada, jeśli nie godzi się z decyzją Parlamentu, może jedynie doprowadzić do zwołania Komitetu Pojednawczego, ale w przypadku braku kompromisu – projekt upada. Osobną funkcję pełni Rada Europejska, jako inspirator procesów integracyjnych, na podstawie jej dyrektyw Rada UE ma podejmować decyzje w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Dalsze modyfikacje p.d. były rozważane w trakcie Konferencji Międzyrządowej, zakończonej podpisaniem traktatu z Amsterdamu (1997). Jednak nie zdobyto się na przeprowadzenie zapowiadanych reform instytucjonalnych. Spór toczył się m.in. o całkowite lub bardzo szerokie odstąpienie od zasady jednomyślności na rzecz głosowania większościowego, przy uznaniu potencjału ludnościowego krajów w chwili ustalania liczby głosów (choć też stawiana była kwestia czy liczba głosów nie powinna być zależna od dochodu narodowego i potencjału wnoszonego w UE). Reforma p.d. w kierunku większej przejrzystości i efektywności była niezbędna zarówno w kontekście możliwego poszerzenia UE o nowych członków z Europy Środkowo-Wschodniej, jak i oczekiwań co do demokratyzacji UE. Wyraźny postęp osiągnięto w ramach traktatu z Nicei (2000), choć p.d. wciąż wymaga zmian.
- proces decyzyjny we Wspólnotach Europejskich, sposób podejmowania...
- Europa Regionów, – włączanie regionów...
- Europa Regionów, włączanie regionów...