święty (ok. 641-733 lub 740)
pochodził z zamożnej rodziny sentora rzymskiego, zaufanego cesarza; 680-81 uczestnik soboru w Konstantynopolu, który m.in. potępił monoteletyzm; 715 powołany na stolicę patriarchatu w Konstantynopolu; przeciwnik monoteletyzmu; koronował cesarza Leona Izauryjskiego i to właśnie G. włożył mu na głowę koronę; udzielił także chrztu św. jego synowi, Konstantynowi. Po 718 na ziemiach okupowanych przez Arabów szybko zaczął się rozszerzać ruch wymierzony przeciwko kultowi świętych wizerunków (ikonoklaści) i patriarcha próbował mu przeciwdziałać; jego wysiłki - poparte przez papieża Grzegorza II - niewiele wskórały; cesarz skazał go na wygnanie do klasztoru w Cora, gdzie zmarł jako sędziwy starzec. Św. G. uchodzi za jednego z nawybitniejszych pisarzy dogmatycznych Kościoła wschodniego: pozostawił liczne traktaty, kazania komentarze liturgiczne i listy pamiątka 12 maja.