święty, król niemiecki i cesarz rzymski (973-1024)
urodził się w Abbach k. Kelhein w Bawarii jako syn Henryka Kłótnika, księcia Bawarii z dynastii saskiej oraz Giseli, córki księcia Konrada z Burgundii; po śmierci ojca (995) objął rządy w rodzinnej Bawarii, 1002 został po Ottonie III królem Niemiec, a cesarzem 12 lat później, gdy po ciężkich walkach pokonał Arduina z Iwrei, opanował Lombardię i rozpoczął wtedy walki o opanowanie całego Półwyspu Apenińskiego, docierając do Rzymu; chciał rozszerzyć swe zwierzchnictwo na wschodnich rubieżach swego państwa, prowadząc długotrwałe wojny z Bolesławem Chrobrym o przyłączenie Słowian Nadodrzańskich do Niemiec (toczyły się one ze zmiennym szczęściem w latach 1004 do 1018 i zakończyły się kompromisowym pokojem w Budziszynie); obiecał Stolicy Apostolskiej utrzymanie posiadłości Państwa Kościelnego oraz pomoc w wyparciu z Półwyspu Apenińskiego Bizancjum; zapisał się także w historii jako szczodry fundator i dobroczyńca licznych katedr, kościołów i klasztorów. Przyczynił się do chrztu króla węgierskiego Stefana (siostra H. wyszła za niego za mąż); 1022 wyruszył na wojnę z cesarzem wschodnim, który chciał zająć Italię. Nie zniósł jednak trudów tej wyprawy i zmarł w Grona pod Getyngą; pamiątka 13 lipca.