pogląd zakładający, że nieruchoma Ziemia znajduje się w centrum Wszechświata i jest okrążana przez Słońce oraz pozostałe ciała niebieskie; rozpowszechniony we wszystkich wczesnych kulturach i akceptowany przez naukę europejską do XVI w.; pierwszą teorię geocentryczną stworzył w IV w. p.n.e. Eudoksos, który zaproponował model świata wyjaśniający ruchy Słońca, Księżyca, planet i gwiazd obrotami 27 sfer niebieskich; system Eudoksosa udoskonalili Kalippos i Arystoteles przez dodanie następnych sfer; Apoloniusz z Pergi twierdził, że Księżyc, Słońce i planety krążą wokół punktów znajdujących się poza Ziemią oraz wprowadził do astronomii epicykle; szczytowym osiągnięciem rozwoju teorii geocentrycznej był system opracowany w II w. n.e. przez Klaudiusza Ptolemeusza, zakładający, że Księżyc i Słońce krążą wokół Ziemi po deferentach, a Merkury, Wenus, Mars, Jowisz i Saturn poruszają się po epicyklach, których środki krążą po deferentach; kres poglądom geocentrycznym położyła teoria heliocentryczna M. Kopernika, ale miały one licznych zwolenników jeszcze do XVIII w.
- Galileusz, Galileo Galilei, (1564-1642)