JAPOŃSKA SZTUKA OGRODOWA

powstała ok. VI-VII w.; inspirowana kulturą chiń. oraz rodzimą filozofią i religią shintō; rozwój j.sz.o. przypada na XII-XV w., ma to związek z rozprzestrzenieniem się w Japonii buddyzmu zen, głoszącego, że człowiek jest częścią przyrody i stanowi jedność z naturą i kosmosem. Obok ogrodów typu krajobrazowego, w kunsztowny sposób odtwarzających naturę lub będących wizją "pejzażu idealnego", pojawiły się też ogrody kamienne, stanowiące kompozycję kamieni, żwiru i piasku (np. przy świątyni Ginkakuji w Kioto). Poszczególne elementy kompozycji ogrodów miały znaczenie symboliczne, ogrody przeznaczone były do kontemplowania i podziwiania piękna oraz medytacji. Roślinność jest harmonijnie dobrana pod względem kolorów, kształtów, pór kwitnienia, a także metaforycznych znaczeń; uzupełniają ją stawy, potoki, pagórki, wyspy oraz budowle (pawilony, mostki). W ogrodach kamiennych (np. przy świątyni Ryōanji w Kioto) charakterystycznymi elementami są: płaszczyzna idealnie wygrabionego piasku lub żwiru, która symbolizuje morze, w sposób przemyślany rozrzucone kamienie oznaczające wyspy, usypany wzgórek piasku nawiązujący do góry Fuji. Z czasem wykształciły się różne odmiany ogrodów japońskich: górskie, nizinne, herbaciane, spacerowe, świątynne, miniaturowe. J.sz.o. wywarła duży wpływ na europejską sztukę ogrodową w XIX i XX w.