(Linum)
rodzaj z rodziny lnowatych; ok. 200 gat. roślin zielnych jednorocznych lub bylin, pochodzenia śródziemnomorskiego; w Polsce dziko rośnie 7 gat., najpospolitsze: L. PRZECZYSZCZAJĄCY albo łąkowy (L. catharticum), L. ZŁOCISTY (L. flavum) - o żółtych kwiatach, uprawiany jako roślina ozdobna, podobnie jak L. WIELKOKWIATOWY (L. grandiflorum) - o kwiatach czerwonych, L. TRWAŁY (L. perenne), L. AUSTRIACKI (L. austriacum) - kwitnący niebiesko. L. uprawiany był już w epoce kamiennej (nasiona l. znaleziono też w Biskupinie), ob. najpowszechniejszy - występuje na wszystkich kontynentach w klimacie chłodnym i umiarkowanym - L. ZWYCZAJNY albo siewny (L. usitatissimum) - roślina jednoroczna jara (rzadziej ozima), oleista i włóknodajna; system korzeniowy słabo rozwinięty, łodyga cienka i prosta, liście drobne, lancetowate, bezogonkowe; kwiaty pięciopłatkowe, niebieskie (niekiedy białe); owoc: torebka pięciokomorowa z 10-12 płaskimi nasionami zw. siemieniem lnianym (stosowane jako lek śluzowy, powlekający, także o działaniu uspokajającym); nasiona (zwłaszcza l. oleistego, zawierające do 45% tłuszczu) służą do otrzymywania oleju lnianego, oraz (podobnie jak makuchy) jako cenna pasza, a łodygi l. włóknodajnego do wyrobu włókna. L. wymaga gleb przepuszczalnych, zasobnych w próchnicę, o dużej wilgotności. Światowa produkcja lnu w 1992 wyniosła 673 tys. ton, z czego na kraje b. ZSRR przypadło 250, ChRL 242, Francję 73, Holandię 20 tys. ton.