walka białą bronią dwóch przeciwników; znana ok. 2000 lat p.n.e. w Egipcie; w Europie średniowiecznej walczono mieczami, od XVI w. rapierami, od XVII w. we Francji używano lekkiej szpady dworskiej; w XVIII w. Włosi wprowadzili (tylko do ćwiczeń) floret i maskę chroniącą twarz, a w XIX w. lekkie szable (sciabola); stworzono pierwsze regulaminy i rozgrywano turnieje sportowe; odtąd walczy się na florety, szpady i szable (tymi tylko mężczyźni) w celu trafienia określoną liczbę razy i pokonania przeciwnika; sz. jest rozgrywana od 1896 na Igrzyskach Olimpijskich (1924 debiutowały we florecie kobiety), od 1922 na mistrzostwach świata; 1913 zał. w Paryżu Międzynarodową Federację Szermierczą (FIE); w Polsce pierwszy klub sz. zał. 1886 we Lwowie, 1870 w Warszawie otwarto prywatną szkołę sz. pojedynkowej; 1922 zał. Polski Związek Szermierczy; pol. szermierze debiutowali 1924 w Igrzyskach Olimpijskich, 1937 w mistrzostwach świata; turnieje olimpijskie wygrali E. Franke (floret 1964), J. Pawłowski (szabla 1968), W. Woyda indywidualnie i z drużyną (floret 1972); mistrzostwo świata zdobyli w szabli J. Pawłowski (3 razy), D. Wódke (1 raz) i drużyna (4 razy) w szpadzie B. Andrzejewski, drużyna i Joanna Jakimiuk, we florecie R. Parulski i drużyna.
KEVEY, KOVÁCS, PALCAT, BROŃ SPORTOWA, GARDA, SZABLA, FLORET, PIĘCIOBÓJ NOWOCZESNY, WARSZAWSKIE TOWARZYSTWO WIOŚLARSKIE, AZS
- REPASAŻ, w niektórych dyscyplinach...
- ARET, w szermierce pchnięcie...
- CISZEWSKI Jan, (1930-82)