broń kolna, wprowadzona w XVIII w. jako ćwiczebna; w sporcie szermierczym uprawiana przez kobiety i mężczyzn. Celem walki jest trafienie przeciwnika pchnięciem (ukłuciem) f. w tułów (pole trafienia nie obejmuje głowy, rąk i nóg). W punktacji trafień urządzenia elektroniczne dokładnie wskazują, kto pierwszy atakuje i trafia; walki eliminacyjne trwają 5 min do 5 trafień., a w dalszej fazie 3 x 3 min (z 2 przerwami po 30 sekund) do 15 trafień. Najpopularniejsze we florecie były szkoły: francuska, włoska i węgierska, a po II woj. świat. - radziecka. Największe polskie osiągnięcia w tej broni, to 2 złote medale olimpijskie zdobyte indywidualnie przez E. Franke (Tokio, 1964) i W. Woydę (Monachium,1972), srebro olimpijskie drużyny męskiej (Tokio, 1964 i Atlanta, 1996) oraz kobiecej (Sydney, 2000) a także złoty medal MŚ'98 drużyny męskiej.
- FRANKE Egon, (ur. 1935)
- SZERMIERKA, walka białą dwóch...
- PARULSKI, Ryszard (ur. 1938)