gr. Selinoús, łac. Selinus, ob. Selinunte
starożytna kolonia gr. na płd.-zach. wybrzeżu Sycylii, opodal obecnego m. Castelvetrano; zał. ok. 630 p.n.e; w okresie rozkwitu w VI-V w. p.n.e. zamożne m., walczące o prymat z Segestą; dwukrotnie podbita i niszczona przez Kartaginę (409 i 250 p.n.e.); po przesiedleniu ludności do Lilybaeum, upadku S. dopełniło trzęsienie ziemi; b. cenne ruiny 8 świątyń doryckich z VI-V w. p.n.e., jedna z nich należy do największych zachowanych budowli starożytności (dł. 110 m, szer. 50 m, wys. kolumn 16 m, obwód każdej - 11 m), resztki murów miejskich, sanktuarium Maloforos i nekropola z VII-VI w. p.n.e., pozostałości domów mieszkalnych, rzeźby, metopy.
SELINUNTE, SELINOÚS, GRECJI STAROŻYTNEJ ŚWIĄTYNIE, SELINUS