Palmyra, ob. Tadmur, Tudmur
w starożytności miasto położone w oazie Pustyni Syryjskiej; początki osadnictwa ok. X w. p.n.e.; rozwój od pocz. I w. p.n.e. dzięki położeniu na szlaku z wybrzeża M. Śródziemnego do Mezopotamii i na tzw. jedwabnym szlaku; największy rozkwit II-III w.; P. była wielonarodowym (Grecy, Fenicjanie, Izraelici, Babilończycy, Irańczycy, Egipcjanie) zamożnym miastem kupieckim, bogacącym się na handlu, ochronie i przyjmowaniu karawan oraz rzemiośle (wyroby skórzane, produkcja perfum, złotnictwo); m. posiadało liczne świątynie (m.in. Baalszamina, Baala), reprezentacyjne budowle, agorę, teatr, łaźnie, kolumnady wzdłuż gł. ulicy (z 375 kolumn zachowało się 150), domy zdobione malowidłami ściennymi; powstała tam specyficzna odmiana sztuki łącząca elementy hellenistyczno-rzym. z orientalnymi (gł. aramejskimi); zniszczona 272 przez ces. Aureliusza za bunt przeciw Rzymowi; 744 opanowana przez Arabów, stopniowo podupadała zasypywana przez piasek; ob. miasto w Syrii środk. (muhafazat Hims); 22 tys. mieszk. (2001); ośr. handl.-turystyczny; węzeł pustynnych dróg samochodowych; wykopaliska od XVIII w., od 1959 polska misja archeologiczna pod kierunkiem K. Michałowskiego; odsłonięto pozostałości murów obronnych, świątyń, innych budowli, nekropolię; najważniejszy zabytek Syrii.