napływ ludności obcej, osiedlającej się na stałe w jakimś kraju, także nazwa grupy ludności osiadłej w wyniku procesu i. w nowym kraju. I. stanowi końcowy moment procesu migracji, który zapoczątkowuje emigracja z kraju macierzystego; wszystkie te zjawiska rozpatruje się łącznie. Ich powodem mogą być zjawiska ekonomiczne, polityczne, religijne, klimatyczne, populacyjne i in. Masowe ruchy migracyjne były wynikiem wielkich odkryć geogr.: kolonizacja przez Europejczyków obu Ameryk, Australii, Azji i płd. Afryki stała się początkowo (XVI-XVII w.) przedmiotem zaciekłych walk pomiędzy ludnością miejscową a napływową, z czasem zaś polem planowej polityki imigracyjnej rządów państw przyjmujących wychodźców. W 2. poł. XIX i na pocz. XX w. terenem i. były zwł. kraje wielkie, szybko rozwijające się, a słabo zaludnione (USA, Kanada, Australia), a na pocz. XX w. Francja, gdzie imigranci mieli uzupełnić brak siły roboczej, spowodowany katastrofalnie niskim przyrostem naturalnym. Stosunek do imigrantów zmienił się radykalnie po I woj. świat., gdy wobec długotrwałego, głębokiego kryzysu i masowego bezrobocia w krajach przyjmujących ograniczono lub wręcz wstrzymano ruch imigracyjny. 1999 w Europie najw. imigrantów zabiegało o przyjęcie w Niemczech (98 tys.), W.Brytanii (71 tys), Holandii (39), Szwajcarii (46), Belgii (35), Francji (30), Austrii (20), Szwecji (11), na Węgrzech (10,5), Norwegii (10); pochodzili oni najczęściej z krajów b. Jugosławii, Afganistanu, Iraku, Turcji, Iranu, Rosji, Chin, Sri Lanki, Rumunii, Somalii; 2005 w Polsce nielegalnie przebywa ok. 250 tys. Ukraińców, 150 tys. Rosjan i Białorusinów, 40 tys. Wietnamczyków, 8 tys. Ormian.
IMIGRACJA
Słownik pojęć
SEDDON, NEOFASZYZM, BRACEROS