BANK POLSKI

(hist. 1)

bank emisyjny w Warszawie, zał. 1924 jako uprzywilejowana spółka akcyjna z kapitałem 100 mln zł, w którym udział skarbu państwa wynosił ok. 1%; jego zadaniem było regulowanie obiegu pieniężnego i ułatwianie kredytu; w okresie reformy W. Grabskiego B.P. wycofał z obiegu bilety Polskiej Krajowej Kasy Pożyczkowej (marki polskie), wprowadzając na ich miejsce swoje bilety złotowe w stosunku 1,8 mln marek = 1 zł (1 dolar = 5,14 zł); w myśl planu stabilizacyjnego z 1927 statut B.P. uległ zmianom, zapewniającym nieograniczoną wymienialność biletów na złoto lub dewizy wg nowego parytetu 5924,44 zł za 1 kg czystego złota (1USD= 8,9141); parytet ten został utrzymany do 1939; działalność kredytowa B.P. polegała przede wszystkim na dyskontowaniu weksli z dokonanych obrotów gospodarczych; po 1930 przedmiotem dyskonta były również weksle wynikające z pomocy finansowej dla rolnictwa oraz finansowania inwestycji. IX 1939 B.P. wywiózł za granicę cały zapas złota i inne wartości. Siedzibą B.P. do czerwca 1940 był Paryż, a następnie Londyn, skąd 1946 B.P. powrócił do kraju z zapasem złota. Wobec powstania w 1945 Narodowego Banku Polskiego, B.P. nie wznowił działalności, lecz wszedł w okres likwidacji zakończonej w 1952.