sztuka czarna
technika graficzna należąca do druku wklęsłego; na pow. płyty, przeważnie miedzianej, zaznacza się kontury rysunku; następnie całą powierzchnię płyty równomiernie sieka się narzędziem zw. chwiejakiem; kompozycja powstaje przez silniejsze lub słabsze zeskrobywanie lub wgniatanie i wygładzanie pewnych partii płyty, zgodnie z zaznaczonymi konturami; odbitka otrzymana z tak przygotowanej płyty odznacza się subtelnymi przejściami od czerni do bieli, miękimi efektami półtonów i światłocieni; m. jest najbardziej malarska ze wszystkich technik graficznych, niestety b. pracochłonna; wynaleziona ok. 1640 przez Holendra Ludwiga von Siegena; wysoki poziom osiągnęła w Anglii w XVII i XVIII w. (R. Earlom, V. Green, J.R. Smith); w Polsce uprawiana była rzadko, obecnie m.in.: J. Jackowski, M. Majewski, M. Żurakowska.
SZTUKA CZARNA, BRANDEL Konstanty, PIOTROWICZ, DRUK WKLĘSŁY