technika graficzna należąca do druku wklęsłego; rysunek żłobi się na wypolerowanej i zagruntowanej pow. płyty miedzianej i wałkiem wciera farbę w wyżłobione rowki; odbija pod prasą na wilgotnym papierze. Odbitki zw. są też m. (dawniej kopersztychami), niekiedy wykonuje się je na pergaminie, płótnie, atłasie; z 1 płyty można zrobić kilkaset odbitek. M. jest najstarszą techniką graficzną na metalu, stosowano go już w XV w., prawdopodobnie został wynaleziony przez złotnika M. Finiguerra, wywodzi się z techniki niella (pierwsze odbitki, dziś już b. rzadkie, zwano niellami). Znakomitymi miedziorytnikami byli m.in. A. Dürer, A. Mantegna, W. Hogarth, J. Falck (zw. Polonus, działał w Gdańsku); ob. w Polsce uprawiają m.: Z. Czop, J. Gaj, K. Skórczewski, E. Get-Stankiewicz.
STALORYT, KARTY DO GRY, OLEARIUS, KOPERSZTYCH, GOLTZIUS, BEHAM Hans Sebald, MOREAU, BARBARI Jacopo de, BEHAM Bartel, DRUK WKLĘSŁY
- miedzioryt, technika miedziorytu,...
- miedzioryt, sztych, należy do wklęsłych...
- RYCINA, rysunek, , ilustracja...