(arch.)
w starożytności i średniowieczu zasadniczy element obronny zamków i fortyfikacji stałych; masywna wieża wznoszona w narożnikach murów obronnych lub przy bramach, wysunięta przed linię murów; początkowo drewniana, później kamienna lub z cegły; kilka kondygnacji (łączonych przeważnie drabinami), w ścianach wąskie okienka strzelnicze, zwieńczone na ogół machikułami lub blankami; w podziemiu mieściły się składy lub więzienia i izby tortur.