Elżbieta Górkowa (1539-82)
wojewodzina poznańska, córka Eliasza, kniazia Ostrogskiego, i Beaty Kościeleckiej; odziedziczenie po ojcu jednej z największych fortun w Europie stało się przyczyną agresywnej walki ówczesnych możnowładców o jej rękę; prawdopodobnie cierpiąca na chorobliwy brak woli; najpierw porwana z zamku w Ostrogu i poślubiona przemocą przez kniazia Dymitra Sanguszkę, starostę czerkaskiego; po skazaniu go za ten czyn na śmierć i infamię przez sąd królewski decyzją króla Zygmunta Augusta przeznaczona na żonę przywódcy luteranów wielkopolskich, Łukaszowi Górce, późniejszemu wojewodzie poznańskiemu; po ślubie, uznanym przez matkę za nieważny, wywieziona do klasztoru Dominikanów we Lwowie; tam oblegana przez Górkę i poślubiona przez księcia słuckiego Symeona, który na polecenie matki przedarł się potajemnie do klasztoru; po zdobyciu klasztoru przez Górkę wywieziona do jego zamku w Szamotułach, z czasem porzucona ze względu na chorobę umysłową; bohaterka utworów lit. m.in. J.I. Kraszewskiego, J. Szujskiego.