(1220/21-57)
syn Władysława Odonica, od 1239 książę wielkopolski; po śmierci Henryka II Pobożnego 1241 odzyskał (wraz z bratem Bolesławem Pobożnym) dzielnice: poznańską i gnieźnieńską, 1244 - kaliską oraz ziemię nakielską i santocką; 1250 odsunął od rządów brata i zajął Gniezno (wcześniej przyznane bratu), które zwrócił mu w 1253; umiejętna polityka zewnętrzna, współpraca z duchowieństwem, rozwój osadnictwa (lokacja Poznania 1253) i handlu stworzyły za jego rządów podstawy rozwoju gosp. i jedności Wielkopolski.