taniec ludowy z ziemi krakowskiej, jeden z najważniejszych pol. tańców narodowych, w metrum 2/4 i średnim tempie z charakterystycznymi synkopami. W muzyce ludowej rozpoczyna go przyśpiewka podejmowana później przez kapelę; nazwa nie ma charakteru ludowego i obejmuje kilka dwumiarowych tańców z ziemi krakowskiej, nazywanych albo od charakterystycznych figur choreotechnicznych (np. mijany, suwany, dreptany, ścigany) lub miejscowości (skalmierzak, szopieniak, proszowiak). Pojawiają się one w tabulaturach XVI i XVII-wiecznych; na przełomie XVIII i XIX w. - pod wpływem nastrojów patriotycznych - k. stał się tańcem niezwykle popularnym (Albośmy to jacy tacy); w XIX w. powstawały zbiory k. (F. Mirecki, W. Gorączkiewicz). K. opracowywali także pol. kompozytorzy (F. Chopin, Z. Noskowski, I.J. Paderewski, K. Szymanowski); taniec ten sporadycznie pojawiał się w dziełach obcych (np. u M. Glinki).
- krakowiak, „człowiek zachowujący...
- KRAKOWIACY, mieszkańcy okolic Krakowa...
- Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale, (1793/94)