styl rozwijający się w Hiszpanii VIII-XVII w. (rozkwit XIV-XV w.) w architekturze, architekturze wnętrz, dekoracji i rzemiośle artystycznym; powstał przez połączenie elementów kultur chrześc. i muzułmańskiej; jego gł. cechą było bogactwo ornamentacji pochodzenia orientalnego wykonywanych w stiuku, cegle, drewnie lub z glazurowanych płytek, zw. azulejos; charakterystyczne były też drewniane stropy kasetonowe, sklepienia stalaktytowe, motywy konstrukcyjno-dekoracyjne tzw. mukarnas (np. w gzymsach, głowicach kolumn), ozdobne łuki i arkady podkowiaste; ornamenty pokrywały gęsto powierzchnie ścian (lub przedmiotów użytkowych), posiadały motywy pochodzenia orientalnego (arabeski, stylizowane formy roślinne, formy geometryczne); przykłady stylu m.: kośc. S. Maria-la-Blanca w Toledo (XII w.), kośc. Corpus Christi w Segowii, Alkazar w Sewilli, pałac Infantado w Guadalajarze, a także ceramika i wyroby majolikowe.
- QUITO, miasto w , na płd.(...)