styl w architekturze i sztuce hiszp. (XV-XVI w.), odmiana wczesnego renesansu; charakteryzował się bogatą dekoracją przypominającą ornamentację wyrobów złotniczych, z motywami mauretańskimi, późnogotyckimi (tzw. styl izabeliński) i renesansowymi (gł. lombardzkie i toskańskie); ornamenty pokrywały całe fasady budynków, często występowały takie elementy, jak kandelabrowe kolumny, rzeźbione płyciny, ażurowe ornamenty zwijane, motywy heraldyczne; gł. przedstawiciele (Diego de Siloe, Alonso de Covarrubias, Rodrigo Gil de Hontanon) byli zarówno architektami, jak i rzeźbiarzami; p. występował też w architekturze i sztuce iberoamerykańskiej.
MANUELIŃSKI STYL, AMERYKI ŁACIŃSKIEJ SZTUKA, MEKSYKAŃSKA SZTUKA, SAN SEBASTIÁN, SILOE, PORTUGALSKA SZTUKA
- VALLADOLID, miasto w (Stara Kastylia);...
- AMERYKI ŁACIŃSKIEJ SZTUKA, rozwijająca się od...