drewniany instrument dęty z grupy aerofonów stroikowych, zbudowany z dwóch rur o różnej długości, połączonych u dołu kolankiem. Łączna dł. obu rur wynosi ok. 2,5 m; dłuższa zakończona czarą głosową, z krótszej wystaje zagięta esowato rurka metalowa, w której znajduje się podwójny stroik; liczne otwory boczne są zamykane klapami uruchamianymi skomplikowanym mechanizmem dźwigniowym; skala B1(A1) - d 2(f 2); brzmienie ciemne, matowe, miękkie, mało donośne; basową odmianą f. jest kontrafagot. Prototypem f. była dulciana oraz stosowany w XVI w. f. chórowy; klasyczną postać instrumentowi nadali w 1. poł. XIX w. konstruktorzy franc.: F.G. Adler, J.N. Savary, F. Triébert oraz niem.: K. Almenräder i J.A. i W. Heckelowie. Od pocz. XVIII w. jako instrument solowy; pełni ważną funkcję we współczesnej orkiestrze symfonicznej ze względu na charakterystyczne brzmienie i rozległą skalę.
FAGOT
Instrumenty muzyczne
KONTRAFAGOT, ORKIESTRA SYMFONICZNA, DĘTE INSTRUMENTY, SZTORT, SAEVERUD, TRĄBOMISTRZ, KLAPA