TRĄBOMISTRZ

ogólna nazwa budowniczych instrumentów dętych, a od XVI w. także perkusyjnych; pod koniec tego stulecia pojawia się specjalizacja: istnieją wytwórnie budujące wyłącznie instrumenty drewniane (np. flety, fagoty) i warsztaty wytwarzające tylko instrumenty blaszane (gł. trąbki i trąby); w okresie renesansu gł. ośr. trąbomistrzostwa była Norymberga; postęp konstrukcyjny był zasługą rodów t. niem., czeskich i austriackich: Dennerów, Boehmów i Saxów. Ze względu na szczególne uprzywilejowanie trąb i trąbek ich budową zajmowali się ludzie posiadający specjalne certyfikaty wydawane przez władców (w Polsce na dworze Jagiellonów działał B. Kiejcher; przypisuje mu się autorstwo ok. 300 rozmaitych instrumentów); najbardziej znani pol. trąbomistrze to J. Horalka, F. Billing, W. Wernitz, Glierowie, Rahse, J. Arciszewski, S. Śliwiński, A. Brabec.