sonologia
(muz.) wiedza o brzmieniowym aspekcie materiału dźwiękowego wykorzystywanego jako tworzywo muz.; w muzyce współcz. obejmuje: 1. wykorzystywanie nowych sposobów wzbudzania dźwięków i artykulacji w instrumentach tradycyjnych (np. w fortepianie szarpanie strun palcami, pocieranie, stosowanie młoteczków i pałek z instrumentów perkusyjnych, wykorzystywanie pudła rezonansowego z pominięciem strun, wzburzanie strun za pomocą specjalnych systemów dźwigni, preparowanie fortepianu); 2. generowanie od podstaw tonów i szumów za pomocą urządzeń elektroakustycznych i elektronicznych (generatorów); 3. elektroniczne przetwarzanie istniejącego materiału dźwiękowego; 4. zestawianie instrumentów tradycyjnych z urządzeniami elektroakustycznymi i elektronicznymi (najprostszym przykładem są "skrzypce elektryczne", w których do pudła rezonansowego są przytwierdzone przetworniki elektromagnetyczne lub mikrofony). Działania te obejmują też głos ludzki (poszerzenie środków artykulacyjnych o dźwięki nieartykułowane: szept, śmiech, syczenie, krzyk, wycie, łkanie, chrząkanie, kaszel, jęk), często modyfikowany za pomocą urządzeń elektronicznych; dzięki znacznej miniaturyzacji urządzeń, a także wprowadzeniu technik komputerowych eksperymenty sonorystyczne mogą być dokonywane wprost na estradzie koncertowej, nie tylko w specjalnych studiach nagraniowych; ponieważ interpretacja takich dzieł musi opierać się na danych obejmujących przebiegi czasowe (tempo), dynamikę brzmienia i jego gęstość, modulację twórcy stosują tu bardzo indywidualne sposoby zapisu, a partytury stają się podobne do skomplikowanych grafik (używa się różnych kolorów, linii, plam barwnych).