instrument muz. z grupy aerofonów; wąska rura o okrągłym przekroju, u jednego końca znajduje się szeroki ustnik typu kociołkowego, u drugiego wydłużona czara głosowa; wewnątrz pętli trzy dodatkowe rurki, które można włączać w obwód instrumentu poprzez naciskanie wentyli; pozwala to osiągnąć w połączeniu z odpowiednim sposobem zadęcia, pełną skalę chromatyczną: w przypadku t. o stroju C od fis do e3, zaś t. o stroju B od e do b2; w zespołach symfonicznych, kameralnych, tanecznych i jazzowych pełni na ogół rolę instrumentu melodycznego, a niekiedy harmonicznego; prototypem t. była długa rura z bambusa, zastąpionego następnie metalem; w starożytności instrument sygnałowy i fanfarowy; w XVI w. prostą rurę zastąpiono pętlą (t. zwojowa), jednak ze względu na trudność, jaką stwarzało precyzyjne zwijanie rury, zwoje (liczba ich rosła) luźno ze sobą łączono, co umożliwiało przesuwanie ich wobec siebie i tym samym wydobywanie dźwięków o różnej wysokości (być może jest to pierwowzór puzonu oraz znanej od XVIII w. t. inwencyjnej); barwa brzmienia t. może być zmieniana zarówno przez sposób trzymania instrumentu, stosowanie tłumików, jak też rozmaite techniki zadęcia (szczególnie rozwinięte w jazzie).
JAMES, ORKIESTRA SYMFONICZNA, AEROFONY, DĘTE INSTRUMENTY, CLARINO, OFIKLEJDA, ARABSKA MUZYKA, TRĄBOMISTRZ
- trąbka, „stan upojenia alkoholowego”...
- TRĄBKA, ( Tubaria )
- SŁUCHOWA TRĄBKA, trąbka Eustachiusza