instrument muzyczny z grupy aerofonów wargowych; wyróżnia się dwa typy f.: F. POPRZECZNY - obustronnie zamknięta rurka drewniana, metalowa lub z kości słoniowej, o długości ponad 70 cm, z otworem wargowym przy jednym z końców instrumentu i z otworami bocznymi (12-16) służącymi do zmiany wysokości dźwięku, zamykanymi i otwieranymi za pomocą systemu klap; brzmienie fletu zależy od materiału, z jakiego jest wykonany (f. drewniany ma brzmienie miękkie, f. metalowy - ostrzejsze); w zespole instrumentów dętych drewnianych f. realizuje partię najwyższego głosu; w Europie f. poprzeczny pojawił się w XII w. (z Azji), w końcu XIV w. trafił do instrumentarium artystycznego; ostateczna wersja f. ukształtowała się w XVIII w. (konstrukcja T. Böhma); odmianą f. poprzecznego jest piccolo; F. PODŁUŻNY, dziobkowy, flute á bec, flute douce; wywodzi się z piszczałki ludowej; trzymany w czasie gry pionowo, o długiej wąskiej rurce, zaopatrzonej w otwory boczne kryte w czasie gry palcami lub klapkami; w Europie znany od XI w., od XIV budowany w różnych strojach, najczęściej dyszkantowym, altowym i tenorowym; od poł. w. XVIII ustępował stopniowo miejsca f. poprzecznemu; dziś stosowany tylko przez zespoły wykonujące muzykę dawną; prastarymi formami f. podłużnego były opatrzone kilkoma otworami bocznymi flety naczyniowe z wypalonej gliny, do których nawiązuje w XIX w. okaryna.
kielich lub kieliszek do wina, wysoki, na wąskiej i krótkiej nóżce; czasem z pokrywą; popularny w XVIII w.
EGIPTU STAROŻYTNEGO MUZYKA, IRAŃSKICH NARODÓW MUZYKA, AEROFONY, DĘTE INSTRUMENTY, TABULATURA, ŁOTEWSKA MUZYKA, ORFF, ORKIESTRA SYMFONICZNA, PICCOLO, OKARYNA