HEINE

Heinrich (1797-1856)

poeta niemiecki, pochodzący z żydowskiej rodziny; 1825 przyjął chrzest ewangelicki; od 1831 na emigracji w Paryżu; jeden z najwybitniejszych poetów niem., obdarzony błyskotliwym temperamentem polemicznym, dowcipem i wyobraźnią; przeciwnik pruskiego despotyzmu i mieszczańskiej kołtunerii; twórczość romantyczna, pełna subiektywnych impresji, przesycona ludowymi motywami balladowymi i pieśniami, refleksjami politycznymi; pierwsze zbiory poezji: Cierpienia młodzieńcze, Intermezzo liryczne, Z podróży po Harzu oraz proza: Obrazy z podróży (impresje z wędrówek po Niemczech, Anglii i Włoszech); od pobytu w Paryżu także publicystyka: Französische Zustände, Zur Geschichte der Religion und Philosophie in Deutschland, Die romantische Schule, następnie poezja o wątkach satyrycznych: Atta Trol - Sen nocy letniej, Neue Lieder, Niemcy - Baśń zimowa; później jeszcze trzy zbiory poezji: Romancero, Letzte Gedichte, Historie, lamentacje i melodie hebrajskie; publicystyka ostatnich lat zawarta w 4-tomowej księdze Der Salon oraz zbiorze Lutecja. Odwiedził też Polskę w 1822, okazując dużo sympatii dla jej dążeń niepodległościowych; wrażenia upamiętnił w szkicu: O Polsce.

NIEMIECKA LITERATURA, TIUTCZEW, MARSZAK, FAUST Johannes, SAND, SCHUBERT

• HEINE, Thomas Theodor (1867-1948)...
• Heine Heinrich, (1797-1856)
• Heine Heinrich, (1797-1856)