Gyula (1902-83)
węgierski poeta, prozaik, dramaturg, eseista, autor książek wspomnieniowych i biografii; jeden z najwybitniejszych pisarzy węgierskich XX w.; w latach 30. jeden z przywódców węgierskiego ruchu pisarzy ludowych; współred. pisma ; od 1969 wiceprzew. Międzynarodowego Pen Clubu. Lata młodzieńcze spędził na emigracji, m.in. w Paryżu (studia na Sorbonie), gdzie zbliżył się do awangardowych poetów z kręgu surrealistów: Aragona, Tzary, Bretona; później twórczość poetycka I. nasyca się pierwiastkami społecznymi, a po wojnie wzbogaca się o ton głębokiego moralizmu i historiozoficznej refleksji nad całością węgierskiej historii, widzianej w perspektywie dziejów Europy (Uściski rąk, Nie było dość, Czarno-białe, Kiedy dotarłem na brzeg oceanu). Jako prozaik I. czesto zmierza w stronę powieści-eseju (W łodzi Charona), konstruując swoje fabuły w oparciu o biografie postaci z węgierskiej historii, m.in. J. Bema i S. Petöfiego (Wódz i poeta) lub przeżycia autobiograficzne (Lud puszty). Esej jest w twórczości I. odrębnym, samoistnym gatunkiem, przynoszącym mu międzynarodowy rozgłos; najczęściej koncentruje się wokół zagadnień historii Węgier, miejsca Węgrów w Europie, cech ich charakteru narodowego (zbiory: Korzenie, Z kompasem, Tu powinieneś żyć, Węgrzy). Znaczny sukces odniosły także dramaty I., przesycone tym samym, co liryka i eseistyka, moralistycznym tonem i historiozoficzną refleksją (m.in. Faworyt - odwołujący się, poprzez kostium historyczny, do okresu kultu jednostki, Dziwak, Doskonali.
- NYUGAT, węgierskie pismo literacko-artystyczne...
- WĘGIERSKA LITERATURA, początkowo twórczość...