Giacomo (1798-1837)
poeta włoski, przez wielu uważany za najwybitniejszą postać romantyzmu we Włoszech; jego dzieła poetyckie wspierają w pełni samodzielne rozważania filozoficzne (zgromadzone w Dziełkach moralnych), przepojone pesymizmem spowodowanym pełną obojętnością natury wobec losów i nieszczęść jednostki. Istotą myśli L. jest odejście od oświeceniowego racjonalizmu i rozpaczliwa próba przezwyciężenia pokusy rezygnacji, do której może prowadzić "pesymizm kosmiczny". 1818-22 napisał wiele pieśni (Canti), stanowiących do dziś istotną część patriotycznej edukacji Włochów, przeciwstawiających mierność Włoch współczesnych L. wielkości tradycji antycznych (pieśni Do Italii, Do Angela Mai, Ostatni śpiew Safony). Za arcydzieło pozwalające na pełne zrozumienie twórczości L. uważa się zbiór zapisków z lat 1817-32 Zibaldone. L. budził duże zainteresowanie pol. pisarzy przełomu XIX i XX w. (S. Brzozowski).
- Leopardi Giacomo, (1798-1837)
- SAPEGNO, Natalino (1901-89)
- WŁOSKA LITERATURA, pojawia się dopiero...