po bogatym w dzieła okresie średniowiecza (sagi), zaliczanym jednak do lit. skandynawskiej jako całości, l.n., w związku z uzależnieniem polit. od Danii i dominacją j. duńskiego, uległa zanikowi: jeszcze w XVIII w. L. Holberg, uważany za Norwega, pisał po duńsku; początki odrodzenia lit. pisanej w j. norweskim związane są z powstaniem 1772 w kręgu studentów uniw. w Kopenhadze Towarzystwa Norweskiego; do tradycji wczesnośredniowiecznych usiłowali nawiązać romantycy J.S. Welhaven i H.A. Wergeland w 1. poł. XIX w., powstają wówczas opracowania rodzimej kultury i lit. ludowej. Do literatury światowej l.n. wprowadzają dopiero dwaj dramaturdzy H. Ibsen i B.M. Bjrnson (dziś zapomniany, 1903 otrzymał nagrodę Nobla); roli Ibsena (zwł. dramatów Peer Gynt 1867 i Dzika kaczka 1884) w kształtowaniu się nowoczesnej dramaturgii nie można przecenić; dużą popularność - także w Polsce - zdobyły powieści historyczne S. Undset (nagroda Nobla 1928) i psychologiczne K. Hamsuna (nagroda Nobla 1920); w ostatnich dekadach zainteresowaniem cieszyły się podróżnicze książki T. Heyerdahla i liryczne, przesycone treściami symbolicznymi w opisie przyrody norweskiej, powieści T. Vesaasa (Ptaki, wg której nakręcono w Polsce film Żywot Mateusza, Lodowy pałac). W poezji XX w. na uwagę zasługują: N.C. Vogt (1834-1937), O. Aukrust (1883-1929), A. verland (1889-1968), R. Nilsen (1901-29) i I. Hagerup (1905). Fenomenem literatury popularnej jest bestsellerowa twórczość Margit Sandemo (cykl powieści o ludziach lodu).
- NORWESKI JĘZYK, język używany (aktualnie...
- Nagroda Nobla, nagroda ufundowana w...
- Nagroda Nobla, fundacja szwedzko-norweska...