literatura indyjska w j. urdu, tworzona w czasach nowożytnych i współcześnie; najstarsze utwory powstawały na dworach władców muzułmańskich (Golkonda, Hajdarabat, Gudźarat) i były wzorowane na poezji perskiej; po 1700 centrum kult. przeniosło się do Delhi, do siedziby Wielkich Mogołów, gdzie ceniono zwł. eposy bohaterskie, kasydy i gazele; późniejsze dzieła sięgnęły do tematyki społ. i moralnej, poruszając w XVIII i XIX w. problemy tolerancji, wolności, krytyki obyczajowej; prozę XIX w. tworzyła gł. grupa pisarzy kalkuckich (m.in. Mir Amman i S.H.B. Hajdari); w końcu XIX w. dominował realizm (Prem Chand i M. Ikbal, uchodzący za ojca duchowego Pakistanu); obecna literatura w j. urdu powstaje zwł. w Pakistanie, choć pisze w nim także wielu literatów w Republice Indii.
URDU LITERATURA
Literatura obca