rodzaj arab. poezji stroficznej, pisanej językiem potocznym, rozpowszechniony pod koniec IX w. w arab. Hiszpanii; składa się z dwuwiersza i dowolnej liczby czterowierszowych strof, gł. rym (aa bbba, ccca itd.) występuje w całym poemacie; w XI w. zdobywa popularność wśród poetów dworskich (gł. przedstawiciel - Ibn Kuzman); przetrwał do dzisiaj w ludowej poezji Maroka; wykazuje związki z poezją katalońską i prowansalską.
- IBN KUZMAN, (ok. 1080-1160)