język kataloński w średniowieczu zaznaczył swoją obecność przede wszystkim w prozie (poezja tworzona była gł. w j. prowansalskim, do którego kataloński jest zbliżony). Pierwszym znanym tekstem katalońskim są Las Homilies d'Organy, zbiór kazań z końca XII w. Pierwszym dziełem oryginalnym Kroniki króla Jakuba I, autobiograficzna opowieść o dziejach jego panowania (1218-76). Dziejopisarstwo rozwija się bujnie przez cały XIII i XIV w. Największą postacią k.l. okresu średniowiecza jest Raimundo Lulio (Ramon Llul, 1232-1315) z Majorki, który pisał dzieła o charakterze doktrynalnym i encyklopedycznym (Księga o poganinie i trzech mędrcach, Księga Feliksa o cudach świata, Księga kontemplacyjna); jest także autorem pieśni i poematów (Rozpacz) i powieściowej utopii Blanquerna. Do arcydzieł lit. zalicza się powieść rycerską Tirant lo Blanch powstałą ok. 1460. Wybitnym poetą petrarkistą był A. March (1379-1459). W XVI w. presja i ekspansja j. hiszp. doprowadziły do zaniku l.k., sam j. kataloński przetrwał jako mowa ludu. W XIX w. romantycy zainspirowali ruch odrodzenia k.l.; byli to gł. poeci J. Rubi, J. Verdaguer, J. Maragall; na przełomie XIX i XX w. tworzył wybitny eseista E. d'Ors. Współczesną poezję prezentuje S. Espriu, a prozę M. Rodoreda (jej powieść Plac diamentowy została przełożona na j. pol.). W ostatnich latach wielu pisarzy katalońskich, którzy dotychczas publikowali w j. hiszp., wraca do j. katalońskiego (np. P. Gimferrer, czł. Akad. Hisz.).
- HISZPAŃSKA LITERATURA, pierwszym i w całości...