Reklama

PROWANSALSKA LITERATURA

zw. oksytańską

rozwijała się w płd. dzielnicach Francji: Prowansji, Gaskonii i Langwedocji; jej tworzywem od czasów średniowiecznych był j. prowansalski (oksytański), zaś gł. jej formą jest do dziś poezja; była od początku związana z dworami władców i feudałów; pierwsze znane zabytki lit. pochodzą z XI w., ale najsilniej rozwijała się od początku XII do schyłku XIII stulecia; ważnym ośr. l.p. w średniowieczu stał się dwór Eleonory Akwitańskiej, wnuczki księcia Wilhelma IX (Guillaume de Poitiers), który sam zyskał wielką sławę jako autor wierszy lirycznych; za pośrednictwem tego dworu wzorzec poetycki, doskonalony przez autorów z płd., zw. trubadurami, przeniknął na franc. północ i tam wcielił się w pieśni truwerów; znanymi twórcami pieśni miłosnych (canso) byli Jaufré Rudel, Bernard de Ventadour, Bertran de Born (autor pieśni polit. - sirventes), Arnaut Daniel (zasłynął z niezwykle kunsztownych, bogatych w metaforykę i rozbudowaną symbolikę pieśni określanych jako trobar clus: poezja zamknięta). Dzięki średniowiecznej l.p. dokonała się w całej literaturze zach. swoista rewolucja przełamująca dominujący w liryce od czasów antycznych model wypowiedzi poetyckiej; liryka prowansalska jest silnie związana z muzyką, kunsztowna w formie, nasycona erotyczną symboliką, uwrażliwiona na piękno przyrody; obiektem miłości stawała się z reguły kobieta zamężna, świadoma już istoty tego uczucia; ją to rycerz miał kochać, zarazem miłość ukrywać, służyć damie i z radością dla niej cierpieć (wg formuły: amar, celar, servir, soffrir); sojusznikiem miłującego damę rycerza był wierny przyjaciel, który strzegł tej miłości przed obcymi nienawistnikami. Podstawowymi gatunkami wypowiedzi poetyckiej były bena cansó - pieśń o miłości dobrej i spełnionej; mala cansó - pieśń o miłości niszczącej i złej, a także alba - pieśń mówiąca o żalu, jaki przenika kochanków, gdy rozstają się o świcie; wpływ l.p. na średniowieczną literaturę europejską okazał się olbrzymi: w Niemczech odbiciem poezji trubadurów stał się Minnesang; w Anglii - liryka dworska kręgu Ryszarda Lwie Serce; we Włoszech styl liryki zwany , zapowiadający czasy renesansu i poezję Petrarki; echa liryki trubadurów znaleźć można praktycznie w każdej poezji miłosnej. Upadek liryki prowansalskiej spowodowała w XIII w. krucjata rycerstwa z płn. Francji przeciwko sekcie albigensów; zrujnowano wówczas wiele zamków w Prowansji, śmierć poniosło także wielu poetów, inni schronili się we Włoszech; wrogiem l.p. była także stopniowa unifikacja języka, zacierająca odrębności langue d'oc stanowiące o naturze liryki trubadurów; zachowały się kolędy - noëls, charakterystyczne dla płd. Francji; najsłynniejszym poetą gaskońskim w XVI w. był Pey de Garros, zaś w Langwedocji w XVII w. Peire Godolin; próby przywrócenia l.p. osobnego miejsca w lit. franc. podjęto na przełomie XVIII i XIX w. (J. Boé, zw. Jasmin); 1854 powstała szkoła lit. zw. félibrige (F. Mistral, Th. Aubanel, J. Roumanille); w XX w. najbardziej znanymi pisarzami Prowansji byli A. Chamson, R. Nelli, J. Boudou, R. Lafont.

Reklama

Powiązane hasła:

OKSYTAŃSKA LITERATURA, DIETMAR VON AIST, PASTORAŁKA, PORTUGALSKA LITERATURA, FÉLIBRIGE, SONET, KANCONA, TAUBE, ZADŻAL, LIST POETYCKI

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama