obraz sakralny w sztuce bizantyjskiej i chrześcijaństwie wsch., przedstawiający postacie świętych, sceny z ich życia, niekiedy też sceny biblijne lub liturgiczno-symboliczne; i. malowane były techniką temperową lub enkaustyczną najczęściej na drewnie, także na płótnie, metalu; wykonywano je też jako mozaiki lub w kości słoniowej, marmurze, steatycie, zdobiono kamieniami szlachetnymi, emalią, okuciami ze srebrnej lub złotej blachy. Malarstwo i. rozwijało się w Bizancjum aż do jego upadku w XV w. oraz na terenach objętych wpływami kultury bizantyjskiej: Grecja, Bałkany, średniowieczne Włochy i Ruś, gdzie działało kilka znaczących ośrodków malarstwa ikonowego. Istniały wzorniki ustalające schematy kompozycyjne i. oraz przepisy zabraniające wprowadzania zmian. Najstarsze zachowane i. pochodzą z VI w., najbogatsze i najbardziej charakterystyczne są i. ruskie z XIV-XV w. W Polsce i. powstawały w XV-XVI w. na ziemiach wsch. i płd.-wschodnich.
STROGANOWSKA SZKOŁA, WWW, PODLINNIK, PALECH, NOWOSIELSKI, DEISIS, DOSPEWSKI Stanisław, NOWOGRÓD WIELKI, JUGOSŁOWIAŃSKA SZTUKA, DIONIZY