Francisco de (1598-1664)
malarz hiszp., wybitny przedstawiciel baroku; działał w Sewilli, Llerenie i Madrycie (od 1634, zaproszony tam przez Velázqueza), gdzie wkrótce otrzymał tytuł malarza dworskiego; malował obrazy ołtarzowe i wotywne, o mocnym światłocieniu i rzeźbiarskim modelunku postaci, kontemplacyjnym nastroju; w wieku 23 lat stworzył cykl 21 obrazów dla kośc. dominikanów S. Pablo w Sewilli, które przyniosły mu sławę; potem sceny z życia S. Pedro Nolasco oraz wizerunki mnichów dla klasztoru mencenarystów w Sewilli, liczne kompozycje o tematyce rel. (Św. Łukasz przed ukrzyżowanym Chrystusem, Niepokalane Poczęcie), serię świętych kobiet dla szpitala św. Krwi w Sewilli (m.in. Św. Apolonia), cykl 22 obrazów dla klasztoru kartuzów w Jerez de la Frontera z wizerunkami mnichów wkomponowanymi w sceny sakralne, m.in. Madonna Różańcowa adorowana przez Kartuzów (obraz z tego cyklu w Muzeum Nar. w Poznaniu); w Madrycie wykonał serię malowideł dla pałacu król. o tematyce mitologicznej (seria Czyny Herkulesa), tworzył też obrazy hist. (Obrona Kadyksu przed Anglikami), portrety i martwe natury.
- MARTWA NATURA, malarskie przedstawienie...
- CARAVAGGIONIZM, kierunek w malarstwie...