system znaków graficznych odzwierciedlających konstrukcję dzieła muzycznego, umożliwiających jego zapisanie i interpretację; w czasach najdawniejszych posługiwano się znakami zaczerpniętymi z alfabetów, ideogramami i cyframi, oddającymi - niezbyt precyzyjnie - wysokość dźwięku oraz rytm (nie odczytane tabliczki babilońskie z VIII w. p.n.e.); w Grecji (IV w. p.n.e. - IV w. n.e.) stosowano system znakowy będący modyfikacją liter alfabetu, odrębny dla śpiewu i muzyki instrumentalnej (tzw. notacja grecka), podobnie postępowali twórcy arabscy i perscy w XIII w.; eur. muzyka liturgiczna posługiwała się notacją neumatyczną (neumy), której geneza nie jest znana, a sposób zapisu neumatycznego różnicował się zarówno historycznie, jak geograficznie; rozwój tej notacji doprowadził (2. poł. XIII w.) do powstania osobnych znaków dla zapisywania różnych długości dźwięków; ok. 1300 pojawia się tzw. notacja menzuralna stosowana do pocz. XVII w., stanowiąca zalążek n.m. współczesnej; w tabulaturze lutniowej podstawą był schematyczny rysunek strun lutni, na których umieszczano znaki określające progi (czyli wysokość dźwięku); od XVI w. ten rodzaj zapisu jest coraz wyraźniej zastępowany przez notację menzuralną w układzie partyturowym (głosy notowane paralelnie jeden nad drugim); po udoskonaleniach dokonanych w XVII w. notacja ta przetrwała do dziś. W związku z rozwojem nowych technik kompozytorskich, zwłaszcza zastosowaniem instrumentarium elektronicznego, kompozytorzy XX-wieczni stosują bardzo zróżnicowane i oryginalne metody zapisu dźwięku, wymagające najczęściej odrębnych objaśnień (K. Stockhausen, K. Penderecki).
- notacja muzyczna, system znaków graficznych...
- PALEOGRAFIA MUZYCZNA, nauka pomocnicza , zajmująca...
- alfabet muzyczny, obejmuje obecnie8 (początkowo...