formy ludowe zostały silnie przeobrażone przez muzykę miejską, także - jak potwierdzają to zabytki z XII w. - przez wpływy muzyki franc., ang., niem., a w zakresie muzyki tanecznej - również polskiej; ze średniowiecza pochodzą pieśni runiczne i ballady, niekiedy także tańczone (taniec zwany topspring); folklor XV-XVIII w. reprezentują pieśni liryczne, towarzyskie, pijackie, historyczne; w XVIII w. pojawiły się pieśni-szlagiery, które zapisywano, a także popularne tańce. Najstarsze zabytki d.m. profesjonalnej pochodzą z okresu średniowiecza (hymny, sekwencje, pieśni taneczne z akompaniamentem, pieśni rycerskie o różnej tematyce, spokrewione z franc. chansons); w okresie tym muzyką zajmują się wędrowni minstrele; w XVI w. muzycy osiadli w miastach zyskują pewne przywileje cechowe; w tym i następnym stuleciu obserwować można przenikanie do zawodowej m.d. elementów niemieckiego chorału protestanckiego oraz elementów rodzimej muzyki ludowej. Na przełomie XVI i XVII w. ważnym ośrodkiem kultury muzycznej stał się dwór Chrystiana IV, gdzie działali H. Schütz i J. Dowland; zainteresowanie rodzimą muzyką zrodziło się pod koniec XVIII w., kiedy powstają pierwsze singspiele w języku duńskim (A.P. Schulz, F.L. Kunzen, Ch.E.F. Weyse, F. Kuhlau). W XIX w. przedstawicielami nurtu narodowego byli N.W. Gade, J.P.E. Hartmann, A.P. Heise, P.E. Lange-Müller, dążący do stopienia elementów rodzimych z muzyką niem. romantyzmu. Wielki wpływ na późniejszą ewolucję d.m. wywarła twórczość C. Nielsena, wybitnego symfonika, zwanego duńskim Sibeliusem, który przeciwstawił się wpływom niem., nawiązując do mistrzów baroku i klasycyzmu; w jego ślady poszli m.in. J.L. Emborg, P. Gram. R. Langaard, K. Rüsager, J. Bentzon, E. Hamerik, F. Weiss, H. Koppel, O. Mortensen.
- ISLANDZKA MUZYKA LUDOWA, zachowała wiele cech...
- FÖRSTER Kaspar, dwóch muzyków związanych...
- HARTMANN, Johann Peter Emilius...