(muz.)
nazwa różnych utworów wokalnych, pierwotnie ludowa pieśń taneczna; w twórczości trubadurów utwór śpiewany z towarzyszeniem instrumentu, na ogół o tematyce erotycznej i mitologicznej; w XVIII/XIX w. epicka b. romantyczna z towarzyszeniem fortepianu; autorami byli m.in.: J. Zumsteeg, F. Schubert, C. Loewe, J. Brahms, M.P. Musorgski, S. Moniuszko; także utwór instrumentalny o swobodnej budowie, gł. na fortepian (m.in. F. Chopin, F. Liszt, E. Grieg). W muzyce popularnej jeden z najważniejszych gatunków folkloru miejskiego; piosenka opowiadająca o niezwykłych bohaterach, często wywodzących się ze świata przestępczego, ale odznaczających się godnością (m.in. ballady w-wskie St. Grzesiuka); b. jest też jednym z najważniejszych gatunków tzw. piosenki autorskiej i poetyckiej, śpiewanej przez solistów, którzy są jednocześnie autorami lirycznych tekstów i muzyki (B. Okudżawa, L. Cohen, J. Brel, G. Bécaud, W. Młynarski, A. Sikorowski); współczesną odmianą b. instrumentalnej jest b. jazzowa na instrument solowy (fortepian, gitara, saksofon, klarnet, skrzypce).