u jej prapoczątków można umieścić funkcjonujące w tradycji ludowej zawołania na zwierzęta, płacze weselne (itku) i pogrzebowe, karelskie pieśni miłosne (joiku), oparte na pentatonice pieśni pasterskie. Osobne miejsce zajmują recytacyjne pieśni , zbliżone do europejskiej epiki rycerskiej; nowsze pieśni wykazują liczne pokrewieństwa z ludową muzyką rosyjską. Tradycyjne instrumentarium ludowe stanowiły instrumenty dęte, kantele (psałterium), smyczkowy instrument jouhikko. Profesjonalna m.f. rozwinęła się dopiero w XIX w.; 1845 F. Pacius rozpoczął organizowanie koncertów symfonicznych, 1882 za sprawą R. Kajanusa powstało w Helsinkach Towarzystwo Filharmoniczne, M. Wegelius zaś zał. tamże Instytut Muzyczny (1939 przekształcony w Akademię Muzyczną im. J. Sibeliusa); najwybitniejszymi kompozytorami fińskimi byli J. Sibelius oraz A. Järnefelt, a także O. Merikanto, S. Palmgren. W XX w. znaczne uznanie - także w trakcie zagranicznych festiwali muzycznych - zdobyła twórczość m.in.: Y. Kilpinena, A. Merikanto, E. Pingouda, V. Raitio, U. Klami.
LITEWSKA MUZYKA,
SIBELIUS
