(muz. 1)
ludowa m.l. wykazuje wiele cech wspólnych z kulturą muzyczną narodów ościennych: łotewską, fińską, słowiańską; o istnieniu odrębnego litewskiego folkloru wspominają przekazy z XVI w. (Miechowita, Stryjkowski); zapisy rozpoczynają się w poł. XVIII w. W pieśni dominuje jednogłos; w płn.-wsch. rejonach Litwy pojawia się rodzaj kanonu (sutarines) oraz formy wielogłosowe znane od 2. poł. XVIII w. Najbardziej znane są formy daina i giesmé przeważnie poświęcone pracy, a także miłości. Folklor taneczny stanowią m.in. korowody obrzędowe (iewaro tiltas, sadute), tańce towarzyszące zakończeniu prac polowych (auginele, audejele), tańce męskie (ožjalis, džigunas), żeńskie (kepurine) i inne (suktinis, ionkelis). Najpopularniejsze instrumenty: kanklés (strunowy, szarpany), skudučiai (odmiana fletni Pana), trimitai (zespół pięciu drewnianych trąb), birbiné (flecik), rogi, trąby.
- LITEWSKA MUZYKA, (muz. 2)
- BIAŁORUSKA MUZYKA, muzyka ludowa wykazująca...
- Karłowicz Mieczysław, (1876-1909)