(muz. 1)
ludowa wiąże się ze wspólną tradycją etnicznych plemion bałtyckich (indoeuropejskich) i plemion Liwów (ugrofińskich), których jednoczenie się we wspólny naród zahamowała inwazja krzyżacka w XIII w. Ponieważ muzyka profesjonalna, związana z chrystianizmem, należała do panującej niemieckojęzycznej mniejszości, kultura muz. ludu rozwijała się niejako samoistnie i nie mieszała z elementami kultury wysokiej, co umożliwiło zachowanie się dużej liczby specyficznych gatunków i niemal archaicznych cech stylistycznych. Do charakterystycznych instrumentów należy gwizdek kościany (znany od neolitu); w średniowieczu pojawiła się kokle (instrument podobny do cytry, spokrewniony z fińską kantele), a także liczne aerofony (flety, rogi, dudy). Dominuje śpiew recytatywny, śpiewy solowe obrzędowe oraz pieśni pracy; ludowa kultura muz. Łotwy odegrała ważną rolę w XIX-wiecznym odrodzeniu narodowym.
- ŁOTEWSKA MUZYKA, (muz. 2)
- LITEWSKA MUZYKA, (muz. 1)