LAPOŃSKA MUZYKA

muzyka Lapończyków, zamieszkujących płn.-wsch. obrzeża Europy (Płw. Kolski, Finlandia, Szwecja, Norwegia) o wyraziście odrębnym charakterze; nosi znamiona pokrewieństwa z muzyką narodów płn. Azji (Ostijaków, Giljaków, Ajnów); liczne pieśni o zwierzętach, tańce rytualne, praktyki szamańskie, w czasie których wykorzystywany jest bęben o specyficznej konstrukcji; najbardziej charakterystycznym gatunkiem jest joiku, a także pieśni pasterskie, weselne, podróżne, kołysanki; na Płw. Kolskim zachowały się pieśni szamanów o epickim charakterze. Konstrukcja melodii jest prosta (zwł. w joiku), ograniczona do kilku dźwięków, tworzących motyw i rytmicznie powtarzanych. Instrumentarium na ogół zapożyczone: kantele od Finów, trembity od Szwedów, harmonijka ustna od Rosjan; autochtoniczne instrumenty to - oprócz bębna szamańskiego - jednodźwiękowe flety, grzechotki, kostka wirująca (czurynga).