jedna z podstawowych form muzyki jazzowej, wywodząca się z folkloru Murzynów płn.-amer.; początkowo forma wokalna, później przejęta także przez instrumentalistów - gł. grających na instrumentach dętych (trąbka, klarnet, puzon); cechą charakterystyczną jest występowanie tzw. blue notes, czyli obniżenia o ok. pół tonu trzeciego, piątego i siódmego stopnia skali durowej, co nadaje b. niepowtarzalne brzmienie; ekspresyjne teksty, często o tematyce społecznej, wykonywane są z użyciem naturalnych właściwości głosu ludzkiego: ochrypłych dźwięków, łkania, zawodzenia, portamenta i glissanda. Blues powstał w płd. stanach USA w 2. poł. XIX w. wśród Murzynów pracujących na plantacjach bawełny (country b.), przeniesionypotem do wielkich centrów miejskich, zwł. do "czarnych" przedmieść Nowego Jorku i Chicago (urban b.), z biegiem lat wchodząc do repertuaru muzyki rozrywkowej. Wykształciły się w ten sposób trzy nurty muzyki bluesowej: jazzowy (B. Smith, B. Bill Broonzy, C. Smith, B. Hill, początkowo S. Vaughan, E. Fitzgerald i in.), rozrywkowy, związany z muzyką "sweet" (piosenkarze występujący z orkiestrami tanecznymi, np. G. Millera, H. Jamesa i swingowymi, np. B. Goodmana i D. Ellingtona) i fortepianowy boogie woogie. Odmianą b. jest szybki rhythm and blues (m.in. R. Charles, O. Spann i in.). B., którego "złote lata" przypadły na okres 1920-1950, wywarł wielki wpływ na późniejsze przemiany muzyki jazzowej i rozrywkowej.
- blues, grać bluesa, rozmawiać...
- MOODY BLUES, angielski , zał. 1964...
- RHYTM AND BLUES, rhytm & blues